ตอนที่ 1: รอดชีวิต

หญิงสาววัยยี่สิบเอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่ แสงแดดยามเช้าแทงทะลุผ่านม่านใบไม้ทำลายความสลัวมัวตรงหน้า ซากสัตว์สี่ขาหกตัวนอนกระจายอยู่บนพื้นหญ้า เลือดสีม่วงไหลออกจากปากแผลบนร่างของมันรวมตัวเป็นแอ่งเล็ก ๆ บนพื้นดินเต็มไปด้วยรอยเท้าและรอยอุ้งเท้าของสัตว์ทั้งหลาย เป็นหลักฐานของการต่อสู้ที่เพิ่งจะผ่านพ้นไป

หญิงสาวผมสั้นมีเลือดสีม่วงของศัตรูและเลือดสีแดงของสหายชโลมเกราะโลหะอัศวินในยุคกลางจนทั่ว ไม่ว่าจะเป็นเกราะลำตัว ปลอกแขน ปลอกขา ถ้าหากไม่มีเสื้อแขนยาวและกางเกงผ้าใบใต้ชุดเกราะอันบุบบี้ เธอก็คืออัศวินหญิงผู้หนึ่ง

หน้าท้องของเธอมีปากแผลใหญ่ยาวจากการตะปบบของสัตว์ร้าย ยารักษาแผลขวดสุดท้ายของเธอถูกใช้ไปตั้งแต่ก่อนที่เธอจะต่อสู้กับมอนสเตอร์ตัวสุดท้าย หมายความว่าเธอไม่มีหนทางในการรักษาแผลที่ได้รับอีกแล้ว หน้าต่างช่องเก็บของตรงหน้าเธอยังคงแสดงภาพตารางสี่เหลี่ยมเรียงกัน หน้าต่างแสดงข้อมูลอย่างที่เห็นได้ในเกมทั่วไปไร้ซึ่งไอเท็มที่สามารถใช้รักษาแผลหรือฟื้นพลังชีวิต

ท้อเหลือเกิน หญิงสาวรำพึงในใจ

ห้าปีแล้วที่เธอทุ่มเททั้งกายและใจเพื่อเอาชีวิตรอดในโลกอันโหดร้ายหลังการปรากฏตัวของหอคอยและดันเจี้ยน ถ้าหากเธอไม่ได้ถูกเลือกให้เป็นผู้เล่นในระบบ Player System เธอก็คงจะตายไปตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว ศักยภาพในการรับมือกับหอคอยและดันเจี้ยนของประเทศไทยมีไม่มากพอที่จะจัดการกับมอนสเตอร์ในประเทศได้ทั้งหมด ดังนั้นหลายจังหวัดจึงถูกกันไว้เป็นเขตอันตราย สร้างกำแพงสูงสกัดกั้นการขยายตัวของดันเจี้ยนและทิ้งประชาชนจำนวนมากเอาไว้ภายใน

เธอเป็นหนึ่งในคนที่ถูกขังเอาไว้ในเขตกักกันและอาศัยทักษะจากระบบผู้เช่นในการเอาชีวิตรอด

“โอ้ เก่งนะเรา” เสียงชายหนุ่มข้างตัวทำให้หญิงสาวสะดุ้งแต่เธอไม่มีแรงจะขยับตัว เอี้ยวหัวไปด้านข้าง เธอเห็นร่างในชุดหนังเก่าถลอกสวมหมวกกันน็อกอย่างนักแข่งรถนั่งยองมองดูซากตรงหน้า ด้านหลังเขามีหญิงสาวผมสีฟ้าลอยตัวอยู่เหนือพื้น ผิวขาวไข่ปอกและผมสลวยเป็นเงาของเธอยากที่จะหาได้ในโลกที่ผู้คนต้องต่อสู้กับสัตว์ร้ายเพื่อเอาชีวิตรอด

หมดอาลัยตายอยาก หญิงสาวมองดูเขาแต่ไม่เอ่ยปาก เธอมีความคิดที่จะขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย อยากจะถามว่าเขามียารักษาแผลหรือไม่ แต่เลือดที่เสียไปมากบวกกับความรู้สึกท้อแท้เหนื่อยหน่ายในการต่อสู้ทำให้เธอปล่อยวางความคิดนี้ลงไป บางทีถ้าหากปล่อยให้ทุกอย่างจบลงไปแบบนี้เลยอาจจะดีกว่าก็ได้

“ไม่มีเหรอ ... อืม ... ถ้าหากน้องไม่ต้องสู้กับมอนสเตอร์พวกนี้ ถ้าหากน้องมีชีวิตธรรมดา น้องอยากทำอะไร” ชายชุดดำถาม

“น้อง ในโลกนี้มีหอคอยชื่อบาเบลมั้ย” เสียงชายหนุ่มดังลอดผ่านหน้ากากบังลมของหมวกกันน็อกออกมา เธอทำได้เพียงส่ายหน้าช้า ๆ เท่านั้น

“... ขาย ... ของ ... เล็ก ๆ น้อย ... ” หญิงสาวไม่ทราบว่าทำไมเขาจึงถามเช่นนั้นแต่เธอก็ตอบคำถามแต่โดยดีด้วยเสียงอันแผ่วเบา

“ขายของเหรอ ไม่เลวนะ แต่โลกเป็นแบบนี้แล้วคงจะขายของยากหน่อยล่ะนะ”

ถึงแม้จะมองไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายแต่หญิงสาวฟังออกว่าอีกฝ่ายพูดด้วยรอยยิ้ม เธอเองก็ทำได้แค่ดึงมุมปากขึ้นน้อย ๆ เพราะความจริงก็เป็นเช่นนั้น เธอจะขายของเล็ก ๆ น้อย ๆ อะไรในโลกนี้ โดยเฉพาะในเขตกักกันที่เธออาศัยอยู่

“โอเค มีลา มี System ไหนที่เกี่ยวกับการซื้อขายมั้ย แล้วก็หาไอเท็มที่ช่วยให้น้องเค้ามีช่องทางขายของได้ด้วย” ชายชุดดำหันไปพูดกับหญิงสาวผมสีฟ้านาม มีลา หญิงสาวผู้นั้นหลับตาลงอึดใจหนึ่งก่อนจะแบมือขึ้นตรงหน้า เข็มกลัดรูปดาบและคอมพิวเตอร์แท็บเลตเครื่องหนึ่งปรากฏขึ้นและหมุนลอยโคจรช้า ๆ เหมือนวิดีโอแสดงสินค้า

ชายชุดดำคว้าเอาเข็มกลัดรูปดาบสีเงินขนาดเท่ากิ๊บติดผมมาตรวจสอบดูจากนั้นคุกเข่าลงข้างตัวหญิงสาวซึ่งอยู่ในสภาพร่อแร่

หญิงสาวไม่มีแรงจะขัดขืนเมื่อเขาดึงเสื้อเกราะของเธอลง เขาแหวกคอเสื้อเธอออกและแทงเข็มกลัดนั้นลงบนผิวระหว่างกระดูกไหปลาร้า เธอรู้สึกได้ว่าเข็มกลัดแทงลึกลงไปบนกระดูกอกของเธอ เลือดสีแดงไหลออกมาในทันที แต่ความเจ็บปวดระดับนี้ถือว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับแผลที่ได้รับจากการต่อสู้กับมอนสเตอร์นับพัน แต่ความรู้สึกของการถูกกระทำโดยไม่อาจขัดขืนนั้นยากจะรับได้จริง ๆ

น่าประหลาดที่เธอรู้สึกว่าร่างกายฟื้นตัวขึ้นมาเล็กน้อย

“นี่มัน COSMOS Store System ระบบขายส่งใช่มั้ย” ชายชุดดำเอ่ยถามหญิงสาวผมสีฟ้าระหว่างที่กดปุ่มเปิดเครื่องแท็บเลตค้างไว้ เขาใช้นิ้วปัดไปมาบนหน้าจอหลายครั้งก่อนจะถอดถุงมือของหญิงสาวออก ถุงมือของเธอชุ่มไปด้วยเมือกเลือดน่าขยะแขยงแต่ชายชุดดำดูจะไม่ใส่ใจ เหมือนกับว่านี่เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาพบเจออยู่เป็นประจำ

เขาประคองแท็บเลตตรงหน้าให้เธอให้กล้องได้ถ่ายภาพเธอชัด ๆ ภาพของหญิงสาวซึ่งหน้าตาขะมุกขะมอมเปื้อนเลือดและฝุ่นปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ดูไปแล้วเหมือนคนใกล้ตาย เขายังจับนิ้วเธอกดลงบนหน้าจอหลายครั้งเพื่อยืนยันลายนิ้วมือ เมื่อได้ลายนิ้วมือแล้วเขาก็หันหน้าจอแท็บเลตกลับไปและจิ้ม ๆ ปัด ๆ อีกหลายครั้ง

“แท็บเลตนี่ไม่ได้ใช้ลายมือหรือว่าหน้าหรอกนะ เป็นแค่พิธีเปิดใช้งาน ต่อไปก็เรียกใช้ได้เหมือนระบบผู้เล่นทั่วไป ตัวแท็บเลตก็เรียกออกมาหรือว่าเก็บเข้าไปได้เหมือนของจากระบบ น้องชื่ออะไร”

“... หวาย ... ” หญิงสาวเค้นแรงพูด

“มีชื่อกลางมั้ย”

“... จาง ...”

“จาง ? แซ่จาง มีเชื้อสายจีนใช่มั้ย ดี ๆ เข้ากับเข็มกลัดที่พี่ให้ไปพอดี นี่เป็นโชคชะตาจริง ๆ นามสกุลล่ะ”

จางหวาย บอกนามสกุลของเธอด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา เธอคิดถึงงานรวมญาติของตระกูลจางเมื่อห้าปีก่อน เครือญาติจำนวนนับร้อยมารวมตัวกันเพื่อพูดคุยสังสรรค์กินเลี้ยงกัน ไม่ทราบว่าตอนนี้จะมีสักกี่คนในตระกูลจางที่ยังมีชีวิตรอด

“มีลา ฮีลน้องเค้าหน่อยเดี๋ยวจะตายก่อนระบบลงทะเบียนเสร็จ” ชายชุดดำบอกกับมีลา มือเขาหยุดนิ่ง ไม่ได้กดปัดบนหน้าจอแท็บเลตแล้ว

หญิงสาวผมสีฟ้าซึ่งลอยตัวอยู่ข้างชายชุดดำขยิบตาให้กับหญิงสาวครั้งหนึ่ง แสงสีทองอ่อน ๆ ห่อหุ้มร่างกายอันอ่อนล้าของเธอตามมาด้วยพลังชีวิตอันกล้าแกร่งซึ่งปะทุขึ้นมาในทุกเซลล์ของร่างกาย บาดแผลเก่าใหม่ของเธอสลายหายไปแทบจะในทันที

“พี่เป็นใครชื่ออะไรคะ” หวายรีบถามเมื่อพบว่าเรี่ยวแรงของเธอฟื้นกลับคืนมาหมดแล้ว

“บัญชา พี่เป็นนักเดินทางข้ามมิติ ตอนนี้กำลังตามหาหอคอยบาเบล”

“นักเดินทางข้ามมิติ ... ในมิติของพี่ก็มีระบบผู้เล่นเหมือนกันเหรอคะ”

“มี ... แต่ไม่ใช่ระบบผู้เล่นแบบในโลกนี้ ดันเจี้ยนก็มีคล้าย ๆ กัน เอ้า พี่ลงทะเบียนให้เสร็จแล้ว จากนี้ไปก็ใช้ชีวิตให้คุ้มค่าก็แล้วกัน” ชายชุดดำก้าวเดิน

“หวายจะได้เจอพี่อีกรึเปล่าคะ” หญิงสาวร้องถาม

“คงจะได้เจอกันมั้ง พี่จะอยู่ที่มิตินี้อีกพักนึง” ว่าแล้วเขาก็กระโดดผ่านช่องว่างระหว่างกิ่งไม้ใหญ่หายไปพร้อมกับหญิงสาวผมสีฟ้า

หวายรู้สึกเหมือนตัวเองฝันไป แต่ซากมอนสเตอร์ทั้งหลายตรงหน้าช่วยยืนยันกับเธอว่านี่เป็นความจริง เธอลูบผิวบริเวณเหนือร่องอกใต้คอหอยและสัมผัสได้ถึงรอยนูนยาว เมื่อนำกระจกออกมาส่องดู ก็ได้เห็นเข็มกลัดโลหะซึ่งผนวกเข้ากับผิวของเธอเป็นเนื้อเดียวแล้ว

แท็บเลตที่เธอได้มาสามารถเรียกใช้และเก็บเข้าตัวได้ด้วยความคิดเช่นเดียวกับการใช้ทักษะของระบบผู้เล่น ถึงแม้จะเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นแต่เธอเก็บแท็บเลตเอาไว้ก่อน ของที่ได้มาใหม่สามารถรอได้ เธอเริ่มเก็บเกี่ยววัตถุดิบจากมอนสเตอร์ทั้งหลายด้วยทักษะ Butcher 3 ของเธอ เมื่อเรียกใช้ทักษะนี้แล้วซากมอนสเตอร์เป้าหมายจะเรืองแสงขึ้นมาเล็กน้อยให้ทราบว่านี่คือเป้าของทักษะ จากนั้นเครื่องมือต่าง ๆ อย่างเช่นมีด ค้อน คีม เลื่อยก็จะก่อตัวเป็นรูปร่างและลอยหมุนวนเหนือซากมอนสเตอร์ เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งนาทีซากมอนสเตอร์ก็สลายหายไป หน้าต่างแสดงรายการไอเท็มที่เก็บเกี่ยวได้จะแสดงขึ้นตรงหน้าเธอ เมื่อเธอยืนยันด้วยความคิดแล้วไอเท็มวัตถุดิบที่ได้จากการเก็บเกี่ยวก็จะถูกย้ายเข้าไปในช่องเก็บของในตัวเธอโดยอัตโนมัติ

ผู้เล่นที่ต้องเอาตัวรอดในเขตกักกันเช่นเธอจำเป็นต้องฝึกทักษะเอาตัวรอดอย่างเช่นทักษะการแยกส่วนมอนสเตอร์ ไม่เช่นนั้นแล้วเธอก็ไม่อาจเอาตัวรอดได้นานพอในโลกใบนี้ เมื่อจัดการเก็บเกี่ยววัตถุดิบจากมอนสเตอร์ทั้งหมดเรียบร้อยแล้วหวายก็วิ่งออกจากเขตดันเจี้ยนในทันที

ปกติแล้วมอนสเตอร์ทั้งหลายจะถูกจำกัดอยู่ในดันเจี้ยน แต่ถ้าหากดันเจี้ยนถูกปล่อยทิ้งไว้เป็นเวลานาน สภาพแวดล้อมรอบดันเจี้ยนก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงตามลักษะภายในดันเจี้ยน มอนสเตอร์จะปรากฏขึ้นในพื้นที่ซึ่งได้รับผลกระทบแล้วแต่ว่าดันเจี้ยนจะถูกปล่อยทิ้งไว้เป็นเวลานานเท่าไร

ตัวอย่างเช่นพื้นที่ในตัวเมืองซึ่งเคยเป็นบ้านของหวาย ต้นไม้ชนิดต่าง ๆ ซึ่งไม่เคยมีบนโลกนี้แทงทะลุผ่านพื้นคอนกรีตขึ้นมาจนเป็นป่า มอนสเตอร์ปรากฏตัวขึ้นและไล่ล่าทำร้ายผู้คนโดยรอบ แต่พื้นที่ใกล้ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ยังดีกว่าหลายพื้นที่ซึ่งกลายเป็นสุสานอันเน่าเฟะเพราะดันเจี้ยนอันเดด บางพื้นที่กลายเป็นบ่อลาวาหรือป่าน้ำแข็ง บึงเน่าอันเต็มไปด้วยมอนเตอร์ใต้น้ำ

หวายเป็นหนึ่งคนที่มีอาชีพพรานล่ามอนสเตอร์ ดันเจี้ยนในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เป็นดันเจี้ยนป่าทึบซึ่งมีชื่ออย่างเป็นทางการจากระบบผู้เล่นว่า ดันเจี้ยนป่าเขี้ยวเหลือง ประตูทางเข้าดันเจี้ยนอยู่ในชั้นใต้ดินของห้างสรรพสินค้า เนื้อของมอนสเตอร์ในดันเจี้ยนและบริเวณใกล้เคียงเป็นที่ต้องการของตลาด

หญิงสาวตัดสินใจเดินทางไปยังจุดวาร์ปซึ่งติดตั้งไว้ทั่วเขตกักกัน จุดวาร์ปเหล่านี้สร้างขึ้นเพื่อให้คนในเขตกักกันสามารถเดินทางไปยังตลาดกลางโดยสะดวก เธอสามารถขายวัตถุดิบที่ได้จากมอนสเตอร์ผ่านตัวกลางซึ่งจะนำสินค้าออกไปขายต่อนอกเขตกักกัน ตลาดกลางยังเป็นจุดที่เธอสามารถซื้อสิ่งของจำเป็นต่าง ๆ เพื่อใช้ในการดำรงชีพและล่ามอนสเตอร์ได้อีกด้วย

การเดินทางไปยังจุดวาร์ปจำเป็นต้องใช้ความระมัดระวังเพราะโจรที่ดักปล้นนักเดินทางมีให้เห็นอยู่เป็นประจำ

ด้วยทักษะติดตัว Body Up 3 ของหวายช่วยให้เธอสามารถวิ่งได้อย่างรวดเร็วและมีความทนทานสามารถวิ่งได้อย่างต่อเนื่อง ทักษะนี้จะช่วยเพิ่มค่า Strength, Dexterity, Vitality 9% จากที่มีอยู่ นี่เป็นทักษะที่แทบไม่มีคนเรียนเพราะในระดับแรก ๆ แทบจะมองไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงอันใด ทักษะ Body Up 1 จะเพิ่มค่าทั้งสามให้เพียง 3% เท่านั้น

สำหรับผู้เล่นระดับสูง ค่าที่เพิ่มขึ้นมา 3% อาจจะส่งผลมาก แต่ผู้เล่นเลเวลต่ำจะไม่เห็นผลที่มีความหมาย ความจริงผู้เล่นระดับสูงจำนวนมากต้องการที่จะใช้ทักษะนี้ แต่ขีดจำกัดในการเรียนทักษะหนึ่งดาวอยู่ที่เลเวล 10 ถ้าหากผู้เล่นมีเลเวลสูงกว่า 10 แล้วก็ไม่อาจจะเรียนทักษะนี้ได้

หวายไม่มีทางเลือก เธอจำเป็นต้องเพิ่มระดับทักษะนี้เพราะค่า Vitality ที่เพิ่มขึ้นมาจะช่วยให้เธอสามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยกินอาหารน้อยลง และทักษะพื้นฐานระดับ 1 ดาวที่เพิ่มค่าสถานะได้นั้นมีเพียงทักษะเดียว เธอต่อสู้กับมอนสเตอร์โดยใช้ความสามารถทางร่างกายของตนเพียงลำพังจนถึงตอนนี้ นอกจากทักษะ Body Up 3 แล้วเธอมีทักษะอีกไม่กี่อย่างคือ Dash 3, Jump 2, Butcher 3 และ Herbalist 1

เธอจำไม่ได้ว่าทักษะ Dash 3 ที่ช่วยให้เธอพุ่งตัวเป็นระยะทาง 3 เมตรได้ช่วยชีวิตเธอไว้กี่ครั้ง ทักษะ Jump 2 ที่ช่วยให้เธอกระโดดได้สูงขึ้นจากปกติ 2 เมตรก็เช่นกัน แต่ทักษะที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ได้มากที่สุดก็คือทักษะ Herbalist 1 ยารักษาแผลที่เธอทำจากสมุนไพรชนิดต่าง ๆ ช่วยให้เธอสามารถทำงานพรานล่ามอนสเตอร์ได้โดยไม่จำเป็นต้องซื้อยาฟื้นพลังจากร้านซึ่งมีราคาแพง

นอกจากทักษะที่สามารถเลือกด้วยตัวเองเหล่านี้แล้วยังมีทักษะพิเศษคือ Unique Skill ซึ่งระบบผู้เล่นจะสุ่มเลือกให้แก่ผู้เล่นทุกคน คนละ 1 ทักษะ น่าเสียดายที่ทักษะเฉพาะของหวายไม่สามารถใช้งานได้เนื่องจากไม่สามารถเคลียร์เงื่อนไขสำคัญในการใช้ทักษะของเธอ

ทักษะ Gardener ที่ต้องการให้เธอปลูกพืชจากในดันเจี้ยนเพื่อปลดล็อค แม้แต่มอนสเตอร์นอกดันเจี้ยนเธอยังรับมือด้วยความยากลำบาก แล้วเธอจะบุกเข้าไปค้นหาเมล็ดพันธุ์พืชจากในดันเจี้ยนได้อย่างไร

จุดวาร์ปมีลักษณะไม่ต่างจากแท่นเสาธง แท่นคอนกรีตสูงสองเมตรมีบันไดให้เดินขึ้นจากรอบด้าน ตรงกลางมีเสาธงซึ่งยอดเสาติดตั้งไฟกะพริบช่วยให้มองเห็นได้แต่ไกล การใช้งานก็ไม่วุ่นวาย เพียงแค่วางหรือหย่อนเงินจากระบบผู้เล่นลงกับพื้นจุดวาร์ปก็จะถูกส่งไปยังจุดวาร์ปอีกจุดหนึ่งที่เชื่อมต่อกันในทันที

หญิงสาวแอบซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ห่างจากจุดวาร์ปอยู่นานครึ่งชั่วโมงเพื่อสำรวจดูพื้นที่โดยรอบ จุดวาร์ปจุดนี้เป็นจุดหนึ่งที่อยู่ไกลตาคนและมีอันตรายจากผู้ร้ายที่ดักปล้นแย่งชิงของดังนั้นเธอจึงต้องระมัดระวังมากเป็นพิเศษ

ในรัศมี 50 เมตรรอบจุดวาร์ปจะถูกเคลียร์ให้โล่งโปร่งโดยไม่มีสิ่งบังตา ต้นไม้ใหญ่น้อยจะถูกตัดลงทั้งหมด แม้แต่ตึกเก่าซึ่งอยู่ในรัศมีก็ถูกทุบจนเหลือแต่พื้นปูน

หวายวิ่งตรงไปยังจุดวาร์ปซึ่งกว้างห้าเมตรและกระโดดขึ้นไปบนแท่นโดยไม่หยุดให้เสียจังหวะ เธอดึงเอาบัตรเงินจากระบบเกมออกมาและซัดลงพื้นเหมือนเคยทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เมื่อเท้าของเธอแตะพื้นคอนกรีตบัตรเงินสดของระบบผู้เล่นก็สัมผัสกับพื้นคอนกรีตในเวลาเดียวกัน ร่างของเธอสลายหายไปโดยไม่ร่องรอยใด ๆ เหลืออยู่